Η Ομοιοπαθητική ιατρική χρησιμοποιεί φυσικές ουσίες για να κάνει τα δικά της ομοιοπαθητικά φάρμακα και βασίζεται στην αρχή ότι η παρόμοια φροντίζεται από την παρόμοια, παρόμοια αρχή που ήταν ήδη γνωστή στον πατέρα της Ιατρικής, Ιπποκράτης, που δίδαξε μεταξύ 450 και 400 π.Χ. στους μαθητές του. Ας μάθουμε περισσότερα για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα και πώς λειτουργούν.
Πώς λειτουργούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα
Τα συμπτώματα που εμφανίζονται στο άτομο αντιμετωπίζονται με την ίδια ουσία που τους προκαλεί. Για παράδειγμα, το δηλητήριο μέλισσας προκαλεί οίδημα και πόνο στο δέρμα. Το Apis, ένα ομοιοπαθητικό προϊόν που λαμβάνεται από τις μέλισσες, είναι το σωστό φάρμακο για να κερδίσετε αυτά τα γεγονότα.
Σύμφωνα με τον γερμανό γιατρός Samuel Hahnemann (1755-1843), ο ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, η ίδια ουσία που προκαλεί την ασθένεια, που παίρνει ομοιοπαθητικές δόσεις και υπόκειται στην τεχνική της "δυναμικοποίησης", είναι σε θέση να θεραπεύσει τον ασθενή. ù
Εδώ είναι το πώς γεννιούνται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, τα προϊόντα που υποβάλλονται σε σειριακές αραιώσεις και ρήξεις (ή δυναμικοποιήσεις) σε νερό και αλκοόλ . Αυτή η μέθοδος προτάθηκε αρχικά με σκοπό την αύξηση της βιοδιαθεσιμότητας με κονιοποίηση και τη μείωση, χάρη στις αραιώσεις, της τοξικότητας των ουσιών, πολλά από τα οποία ήταν δηλητήρια.
Ο Hahnemann παρατήρησε τι δεν προβλεπόταν, δηλαδή αύξηση της ικανότητας θεραπείας του φαρμάκου, εάν χορηγήθηκε σε πολύ χαμηλές δόσεις. Για το λόγο αυτό, η διαδικασία αυτή ονομάζεται επίσης δυναμική. Στην ουσία, ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο, που πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο, πρέπει να προέρχεται από μια αραιωμένη και δυναμική ουσία. Ο όρος δυναμισμός που επέλεξε ο Hahnemann προέρχεται από την ελληνική δυναμική, που σημαίνει ενέργεια.
Τι είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα
Οι ουσίες που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ομοιοπαθητικών θεραπειών ανήκουν στα τρία βασίλεια της Φύσης : λαχανικά, ορυκτά και ζώα και συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου (στην περίπτωση αυτή μιλάμε για νόσους, παρασκευάσματα που λαμβάνονται από παθολογικό υλικό, για παράδειγμα από δείγματα που λαμβάνεται από τα φλύκταινα ενός ασθενούς με νόσο του δέρματος ή από τον βλεννογόνο ενός ασθενούς με αναπνευστική νόσο).
Έτσι η ομοιοπαθητική δεν είναι απλώς η θεραπεία με βότανα (ή φυτοθεραπεία) και δεν πρέπει να συγχέεται ακόμα και με τη φυσιοπάθεια : η ιδιαιτερότητα του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι ακριβώς η προέλευση της αρχικής ουσίας που ανήκει σε όλα τα βασίλεια και της διαδικασίας χαρακτηριστική αραίωση-δυναμική.
Η προετοιμασία τους πρέπει να ακολουθήσει, όπως είδαμε, ένα πολύ ακριβές πρωτόκολλο, διαδικασίες που έχουν δοκιμαστεί και κωδικοποιηθεί, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια, η τοξικότητα και η αποτελεσματικότητά τους. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα συσκευάζονται με διάφορους τρόπους. Βρίσκονται σε κατανομή υπό μορφή κόκκων, σφαιρίων, σταγόνων, φιαλιδίων από του στόματος, δισκίων, καψουλών, ωαρίων, υπόθετων, κρεμών, αλοιφών, οφθαλμικών σταγόνων, οδοντόκρεμες και άλλα.
Το πραγματικό ομοιοπαθητικό φάρμακο γίνεται έτσι ώστε στο μικρό μπουκάλι που το περιέχει να υπάρχει ένα και μόνο ένα φάρμακο (π.χ. Sulfur 30CH). δίπλα στο όνομα γράφεται η αραίωση (D για δεκαδικό, CH για Haesnemannian centesimal, K για Korsakoviana, LM για 50 millesimal).
Υπάρχουν επίσης ομοιοπαθητικά συμπλέγματα, ένα σύνολο προϊόντων, συχνά σε πολύ μικρές αραιώσεις, που δίνεται ως συμπτωματικό αντί για φάρμακα. Μερικοί δεν τους θεωρούν πραγματικά ομοιοπαθητικά φάρμακα.
Τι είναι η ομοιοπαθητική και για ποιες ασθένειες και συμπτώματα την χρησιμοποιείτε;
Για κάθε άτομο το ομοιοπαθητικό φάρμακο
Η ομοιοπαθητική ταξινομεί τα άτομα με βάση την ομοιότητα. Η υποδιαίρεση αναφέρεται σε εκείνη που χειρίζεται ο Ιπποκράτης και ο οποίος κατονομάζει τρία βασικά ομοιοπαθητικά συντάγματα.
Με το σύνταγμα, η ομοιοπαθητική σημαίνει όλα τα χαρακτηριστικά του ατόμου στις ψυχοφυσικές και φυσιολογικές του συνθήκες: όρεξη, διατροφή, συναισθήματα, διαίσθηση, θερμορύθμιση, φυσική αντίσταση, νοημοσύνη και ούτω καθεξής.
Το σύνταγμα αναγνωρίζει επίσης τα γενετικά χαρακτηριστικά, παρέχοντας μια ακριβή εικόνα των παθολογικών προδιάθεσης του υποκειμένου. Οι γενετικές τάσεις που κληρονομούνται γενετικά, δείχνουν μια υποκείμενη ιδιοσυγκρασία του ατόμου, ακόμη και αν αυτές υπόκεινται σε αναπόφευκτες τροποποιήσεις λόγω του περιβάλλοντος χώρου.
Στην ομοιοπαθητική εντοπίζονται τρία βασικά συστατικά: ανθρακικό, θειικό, φωσφορικό .
