Όταν μιλάμε για ομοιοπαθητική, προκαλούνται όλα τα είδη των σχολίων, απόψεις που υποστηρίζονται από επιστημονικές μελέτες και κριτικές, συμφέροντα κάθε είδους. Ίσως αυτός ο κλάδος είναι ένας από τους λίγους που καταφέρνει να δημιουργήσει τόσες πολλές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο.
Ο πατέρας της ομοιοπαθητικής ήταν ο γερμανός γιατρός Samuel Hahnemann στα μέσα της δεκαετίας του 1700, ο οποίος είχε την επιμονή να εμβαθύνει τη διαίσθηση του Ιπποκράτη σε σχέση με την « similia similibus curantur », την ίδια θεραπεία με τα ίδια και με αρχικά εμπειρικά στοιχεία για τη χρήση κινίνη για την ελονοσία, σωστή για τον εαυτό της, ένα υγιές θέμα, είδε ότι μετά τη λήψη των τυπικών συμπτωμάτων ελονοσίας εμφανίστηκε.
Έπειτα εργάστηκε με προγραμματισμό και επιστημονικό τρόπο για τις δόσεις και ανέπτυξε αραιωμένα και δυναμικά φάρμακα για να διατηρήσει το θεραπευτικό μήνυμα της δραστικής ουσίας και να το ενισχύσει δυναμικά με το κούνημα.
Έτσι έφτασε στην προετοιμασία των θεραπειών με απεριόριστες δόσεις δραστικής ουσίας, οι οποίες σήμερα είναι όλο και περισσότερο εξειδικευμένες και ασχολούνται όχι μόνο με τη θεραπεία του συμπτώματος της διαταραχής αλλά κυρίως του « εδάφους », δηλαδή της γενικής κατάστασης του ασθενούς που συνέβαλε στην εμφάνιση της νόσου, να διορθώσουν τις ανισορροπίες.
Ομοιοπαθητική, άλλο φάρμακο;
Σε ορισμένες χώρες η ομοιοπαθητική είναι ένα από τα μη συμβατικά φάρμακα, με την Ελβετία ως εξαίρεση, η οποία από το 2017 την περιέλαβε μεταξύ των συμβατικών φαρμάκων, τη Γαλλία η οποία την αναγνώρισε επισήμως το 1965, το Ηνωμένο Βασίλειο το 1945 και τη Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες.
Στην Ιταλία, η ιταλική AIFA, η ιταλική υπηρεσία φαρμάκων, αναγνώρισε ως έγκυρα 3.000 ομοιοπαθητικά φάρμακα, τα οποία μέχρι το τέλος του 2018 θα πρέπει να γίνουν μέρος του εγχειριδίου, μόλις ολοκληρωθούν οι σχετικοί φάκελοι.
Πρόκειται για μια μικρή επιτυχία που αποδίδει καλά σε ευρύτερα συστήματα και σε όλο και περισσότερες χώρες. Η εξάπλωση της ομοιοπαθητικής, των ομοιοπαθητικών και των ομοιοπαθητικών ιατρών είναι πραγματικά τεράστια και τελικά ακόμη και στην Ιταλία μπορεί να γίνει οικονομικά προσιτή για όλους.
Βέβαια, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από τις πραγματικότητες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ελβετία, όπου υπάρχουν πραγματικά νοσοκομεία ολοκληρωμένης ιατρικής, όπου επιτρέπονται οι συνθήκες, πραγματοποιούνται θεραπείες σε σχέση με την παγκόσμια υγεία του ατόμου, του είδους του και της ψυχολογικής σφαίρας, υιοθετώντας φυσικές θεραπείες, που κυμαίνονται από φυτοθεραπευτικά έως ομοιοπαθητικά.
Ο ομοιοπαθητικός γιατρός
Το νοσηλευτικό προσωπικό που ασκεί το επάγγελμα του ομοιοπαθητικού πρέπει οπωσδήποτε να είναι γιατρός, διότι σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ιατρική, συμβατική ή μη συμβατική και ως εκ τούτου για ιατρική πράξη. Αλλά πού σχηματίζουν οι ομοιοπαθητικοί και ποιοί είναι οι προϋποθέσεις;
Αυτή τη στιγμή στην Ιταλία δεν υπάρχουν πραγματικά μαθήματα εξειδίκευσης στα πανεπιστήμια, δεδομένου ότι η ομοιοπαθητική δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί ως συμβατική ιατρική, αλλά υπάρχουν πλοίαρχοι για φαρμακοποιούς στα πανεπιστήμια της Σιένα και Μπέργκαμο και ιδιωτικά αναγνωρισμένα σχολεία ECM όπου μπορούν απόφοιτοι πρόσβασης στην Ιατρική και Χειρουργική, Φαρμακευτική, Κτηνιατρική και Οδοντιατρική.
Προσφέρουν πολύ διαρθρωμένα προγράμματα σπουδών με διαφορετικά εκπαιδευτικά επίπεδα για να καλύψουν τις διαφορετικές ανάγκες των επαγγελματιών, από μια ετήσια βασική πορεία έως μια πιο προηγμένη διάρκειας δύο ετών, στη συνεχιζόμενη συνεχιζόμενη εκπαίδευση στην ολοκληρωμένη ιατρική. Αυτά τα σχολεία είναι εύκολα αναγνωρίσιμα με online έρευνα και παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη διαδρομή σπουδών τους και τους εκπαιδευτικούς.
Μια περιέργεια: στη Γαλλία υπάρχει μια αμφιλεγόμενη κατάσταση, στην πραγματικότητα ανέστειλε την ιστορική πορεία εξειδίκευσης στην Ομοιοπαθητική στο Πανεπιστήμιο της Λιλ και για μερικά χρόνια ακόμη και στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό αναφέροντας λόγους που συνδέονται με τη μη εξέλιξη της ομοιοπαθητικής τους χρόνους και την αναποτελεσματικότητά του, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα πανεπιστήμια στα οποία αυτά τα μαθήματα έχουν διατηρηθεί ενεργά.
Ποιος ξέρει μερικές φορές ότι υπάρχουν διαμαρτυρίες ή απλά συμφέροντα άλλης φύσης που πρέπει να τοποθετηθούν "στο τραπέζι των συζητήσεων".
